شعر بارون

ای نام نکوی تو ،سردفتر دیوان ها*****وی طلعت روی تو ،زینت دِهِ عنوان‌ها 

آن‌کس که نداند و نداند که نداند*****در حهل مرکّب ابدالدهر بماند

دوستی بامردم نادان سفالین کوزه‌ای است*****بشکند ور نشکند باید به دور انداختش

شدم از یاد تو چون غصّه فراموش‌ترین*****ای دل وسوسه‌ی زلف مغشوش ترین

نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد*****عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد

دوست آن است که گیرد دست دوست*****درپریشان حالی و درماندگی

یکی در بیابان سگی تشنه یافت*****برون از رمق در حیاتش نیافت

تو کز محنت دیگران بی‌غمی*****نشاید که نامت نهند آدمی

یارب این آتش که بر جان من است***** سرد آن‌سان که کردی بر خلیل

لنگ لنگان قدمی بر می‌داشت*****هرقدم دانه‌ی شکری می‌کاشت

تا کی حرکات کودکانه؟*****در باغ و چمن چمیدن آموز

ز دست دیده و دل هر دو فریاد*****که هر چه دیده بیند دل کند یاد

دوش وقت سحر از غصّه نجاتم دادند*****و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند*****گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

دوش مرغی به صبح می‌نالید*****عقل و صبرم ببرد و طاعت هوش

شبروان مست ولای تو علی*****جان عالم به فدای تو علی

یکی روبهی دید بی دست و پای*****فرو ماند در لطف و صنع خدای

یوسف گم‌گشته باز آید به کنعان غم مخور*****کلبه‌ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست*****از بهر طمع بال و پر خویش بیاراست

تو را دانش و دین رهاند درست*****در رستگاری ببایَدْتْ جست

تا توانی دلی به دست آور*****دل شکستن هنر نمی‌باشد

در دایره قسمت، ما نقطه تسلیمیم*****لطف آنچه تو اندیشی، حکم آنچه تو فرمایی

یار مرا، غار مرا، عشق جگر خوار مرا*****یار تویی، غار تویی، خواجه نگهدار مرا

آن‌که شیران را کند روبه مزاج*****احتیاج است، احتیاج است، احتیاج 

جوجه‌های کبوتران گفتند*****کاش می‌شد کنار هم باشیم

مرا در دام‌ها بسیار بستند*****ز بالم کودکان پرها شکستند

در کوی نیک‌نامان، ما را گذر ندادند*****گر تو نمی‌پسندی، تغییر دِهْ غذا را

آل احمد همه عطشان ز بزرگ و کوچک*****نسل حیدر همه از اکبر و اصغر تشنه

همه دعوی کنی و خایی ژاژ*****در همه کار ها حقیری و ژاژ

ژنده‏ها از جامه‏ها پیراسته*****ظاهراً دستار از آن آراسته

همچو حافظ روز و شب بی خویشتن*****گشته‌ام سوزان و گریان الغیاث

ثلاثین و ثلاثین و ثلاثین*****به حق سوره ی طه و یاسین

نصیحت گوش کن جانا،که از جان دوست‌تر دارند*****جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

اگر ز باغ رعیّت ملک خورد سیبی*****برآورند غلامان او درخت از بیخ

خدایا چنان کن سرانجام کار*****تو خشنود باشی و ما رستگار